Artista eta interfaze-programatzailea, Euskal Herriko Unibertsitatean musika esperimental algoritmikoaren eta txalapartaren tradizio perkutibo zaharraren arteko harremanari buruzko doktoretza egin zuen Enrike Hurtadok. Bere ibilbideak espektro zabala hartzen du, musika esperimentaletik abiatzen da eta zuzeneko inprobisazioa, grabazio kontzeptualak eta soinu-instalazioak hartzen ditu. Narratiba diskografiko zabalera gehitzen da orain ’20.20’, bere album berria.
Euskal Herriko post-hardcore eszenan hazia, Hurtado punkaren eta noise rockaren paradigmetako batzuk berrerabiltzen hasi zen, hala nola feedback eta distortsio testurizatua, haien erabilera birfokatzeko eta software esperimentalaren, inprobisazioaren, abangoardiako musikaren eta arte kontzeptualaren iragazkitik proiektatzeko. Horrela, 2000ko hamarkadaren hasieran, ordenagailu bidezko musika egiteari ekin zion Ixi-Audio kolektibotik, eta, Euskal Herrira itzuli zenean, musika esperimentalaren eszenan parte hartzen hasi zen. Harrezkero, Bilboko musikariak hamaika lan argitaratu ditu bere izenarekin, baita Bazterrak eta Azunak izengoitiekin ere, Crystal mine, Eclectic reactions, Pan y rosas, Antena, Larraskito eta Ixi-Audio zigiluetan, eta Miguel A. García, Ibon RG, Thor Magnusson, Mattin eta Jorge Núñez zinemagile esperimentalarekin kolaboratu du. IbonRG-rekin, hain zuzen ere, inprobisazio askea, drone eta noisea Euskal Herriko musika tradizionalarekin nahasten dituen proiektu batean murgilduta dago gaur egun Hurtado. Bere debuta, Joxan Artze (1939-2018) ikusizko poetari omenaldia egiteaz gain, bere ondarearen berrikuspen garaikidea izan zen.
Orain, ‘oMOrruMU baMAt’ (2021) egin eta bi urtera, Enrike Hurtado estudioko lan berri honekin itzuli da, ’20.20’ izenekoa. Lan hau feedback digitaleko sistema bat garatzen ari zela sortu zen, eta lanean hasi zen konfinamenduko hilabeteetan. ’20.20’ atalean, pista bakoitza testura goxo eta iradokitzaileen inprobisazio minimalista bat da, eta aipatutako softwarearen konfigurazio desberdin bat aztertzen du, baina guztietan ematen du emaitza gisa hipnosi bidezko gure sublimazioa. Batzuetan, sistema oreka ezegonkor batean sartzen da, distortsio-boladak, klik-ak eta zarata-hodeiak sortuz atmosfera itxuraz errepikakor batean. Beste batzuk, aldiz, pop materialarekin elikatzen direnez, forma abstraktuak sortzen ditu, baina egitura ia bukatukoak, hala nola kantu mamuak… Kasu horietan hartzen du zentzu bikoitza feedback-aren ideiak, lehendik zegoen musika-materiala berrerabiltzeari ere erreferentzia egiten baitio.
