Jolas intimo baten aurrean gaude, eta bertan parte hartzeko zortea dugu (…)
Asmo handiegirik gabe, esan dezagun, eta elkar jotzeak dakarren benetako gozamenetik abiatuta, bi artista elkartzen dira, hain musika-jakinduria handia dutenak, hala nola Beatriz Montiel (Trice) eta Conrado Isasa (Isasa, A room with a view), zeinek, elkarri entzuteari esker, Burro izeneko sormen-espazio berri hau sortu baitute, beren sentipen musikal partekatua transmititzeko.
Orain, proiektu indibidual bakoitzean egindako bideek bat egiten dute hemen, eta, horregatik, instrumentazio akustikoaren aldeko lehentasuna izan da abiapuntu naturala. Testura tinbriko jakin batzuk bilatzeari ekiten diote, baita tresnaren beraren printzipio eta muga fisikoak aztertzeari ere. Hori guztia, abesti bakoitzerako giro eta atmosfera ezin hobea lortzearren, testua musikalki ahalik eta modu errazenean janzteko eta adierazteko baldintza ezin hobeak zainduz. Tricek duen baino askoz ere izaera abstraktuagoarekin, Burro proiektuan hitzak laburtasunez eta kontu handiz intonatzen dira, beharrezko espazioa instrumentalari utziz eta, horrela, diskoan aire, argi eta espazio konstantearen sentsazio pozgarria zainduz. Era berean, hemen ere Isasa aurkitzen dugu, bere bakarkako albumena ez bezalakoa, zeinaren gitarra Triceren gitarrarekin berdinetik berdinera erlazionatzen eta osatzen den, biko elkarrizketa harmoniko batean.
Diskoan sartutako zazpi piezek bizi-tarte kronologiko bat irudikatzen dute, aurrez pentsatutako ideia kontzeptualetatik haratago. Isasaren hitzetan “Niretzat oso interesgarria izan da Beatrizen sormen prozesua ikustea, berak konfiantza handia baitu bere intuizioan, eta horrek bultzatu nau hain gogoetatsua ez izaten saiatzera. Sortzen ziren lehen ideiei heldu diegu, abestia pixkanaka bere buruari egiten, sortzen eta forma hartzen utziz, gehiago esku hartu gabe». Izan ere, hori guztia ‘No es la luna’ edo ‘Lechuza’ kantuek transmititzen duten bat-batekotasunean islatzen da, non, urrutirago joan gabe, joko eta inozentzia kontzeptuak agertzen diren. Jolas intimo baten aurrean gaude, eta bertan parte hartzeko zortea dugu. Duela gutxi Sara López bere lagun onak deskribatu zuen bezala, play botoiari sakatzea areto bero eta eroso batera joatea bezalakoa da, bertan jolasten eta elkarrekin hitz egiten duten tresnez inguratuta sentitzeko. Ziurrenik joko hau hobekien irudikatzen duen abestia eta Triceren poetika berritua izango da diskoa ixten duena, ‘No sé’ izenburupean. Zalantzarako eta iritzia aldatzeko eskubidearen aldeko poema ozen ederra, gizakiaren egoera naturalaren errebindikazio gisa, zintzotasunik basatienean jaio eta hiltzen dena.
