Asalduran oinarritutako art rock hutsa (…) ÜALÀ César Espí Hernández
Milton Metodo taldean militatu ondoren, Nerea Lecuek 2005ean jantzi zuen zen lehen aldiz bere alter ego intimo eta askatzaileena: Thérèse. Garai hartan, Alacanteko artista Portlanden bizi zen, Mainen, eta Bostongo Cerberus Shoal taldearekin partekatzen zuen sabaia. Orduan, Earbait izeneko proiektu kolektiboa (norbaitek abesti bat konposatzen zuen, gainerakoei letra baino ez zitzaien ematen, eta bakoitzak bere bertsioa egin behar zuen harekin) txinparta piztu zuen:
Colleen Kinsellaren (Cerberus Shoal, Fire on fire eta Big blood) testu batetik abiatuta, Nereak, Caleb Mulkerin kontroletan zuela, bertan zeudenei burua lehertu zien pieza bat grabatu zuen. Ondoren, Mulkerinek galdetu zion: – Zein izen jarriko dizugu? Nereak, hilabete batzuk lehenago Balthusen 1938ko lanak hunkituta, Thérèse erantzun zuen. Espainiara itzuli ondoren, Thérèsek ‘Nadadores’, 2008ko EPa, eta ‘Impermeable’, bere lehen diskoa, kaleratu zituen 2011n, biak ala biak Dont trust the ruin zigilu estatubatuarrean, eta 2019an bere bigarren lan luzea, ‘Un paseo por el campo’.
Testua, beraz musika: ‘Earbait ideia’ konposizio-metodo gisa erabiliz, Thérèsek sarkasmotik abiatutako musika egiten du, irudikatutako irudia duen interpelazio-ehun gisa. Groteskoa, muturrekoa, kontraesankorra eta une eder eta esplikaezinetan, bere hitza gai da besteen etsaitasuna neurriz kanpoko tumore batean somatizatzeko, izaki bat gure isla hutsean inkubatzeko. Helburu bakar batekin: harrapatzea eta konpontzea eragitea, katarsia sustatzea, desengainua ahoan hartzea eta, azkenik, beldurra gainditzea.
