Nola sortu dira ‘Carreiro’ko abestiak?

TOÑO MARGARIÑOS – ‘Carreiro’ko abestiak ez ziren denak batera sortu. Ez dute jatorri bakarra. Aitzitik, urteetan konposatuak izan ziren, eta bandaren lehen bi urteetan, hiru urtetan, agertzen joan zirenetako batzuk dira. Egia esan, ez dute multzo komun bat osatzen; une desberdinetan konposatuak izan ziren.

Nolakoa izan zen konposizio-prozesua?

Abestiak formazioa alde batera utzita konposatu ziren. Oso modu oinarrizkoan egiten dira, eta gero bandan entseatzen ditugu, zuzenekoetarako prestatzeko. Benetan oso modu errazean konposatu eta pentsatutako abestiak dira, hirurak zuzenean jotzeko eta formula horretan funtzionatzeko modukoak.

Nola deskribatuko zenituzke zuen abestiak?

Nire ustez, abesti ultra errazak dira. Ez dago ezer arrarorik egiteko asmorik, ez maila metrikoan, ez harmonietan, ez egituretan. Ez dago abestien egiturak nahita korapilatzeko asmorik. Beste proiektu batzuetan bai, baina honetan musika erraza eta sinplea egin nahi da; nolabait, herri musikan modu naturalean dagoen erraztasun hori bilatuz.

Zer esan nahi du albumaren izenburuak?

Esan dezagun a posteriori hari komun bat bilatzen saiatu ginela, eta, tira, abesti batzuetan hainbat gai errepikatzen dira. Maitasuna bere adiera guztietan dago. Neba-arreben arteko maitasunaz, miresmenaz eta maitasun sentsualaz jabetzea subjektu batetik kanpora, norberarentzat, gainerakoentzat, naturarentzat, azken finean, maitasuna ulertzeko hainbat modu.

Zeri erantzuten dio gaien ordenak?

Ez dago oso pentsatuta, markatutako abesti batzuen posiziotik haratago, lehenengoa izan daitekeen bezala, ‘Burato’. Irekitze kanta bat, oso keinuzkoa, niretzat irekitze eta aurkezpen egitura duena. Baita ‘Renacemento’ ere, bigarren aurpegiko azkena, diskoko azkena. Kasu horretan, justu kontrakoa, amaiera itxaropentsua eta emozionalki oso positiboa da.

Nolakoa izan da grabaketa prozesua?

Diskoa guk grabatu genuen nagusiki, lagun askoren laguntzarekin. Cro! taldeko jendea, David eta Xavi adibidez, abestu zuen jende asko, Laura, Inés, Muquiren bateria, adibidez, zehar eskaini zizkiguten instrumentuak. Denbora luzean, jende askoren laguntzarekin eta beti gure etxeetan, gehienbat deslokalizatuta. Bakoitza bere aldetik, baina, batzuetan (baimendua zen garaian) elkartu egiten ginen, nahiz eta zuzenean ia ezer ez egon, dena pistatan egin da.

Norekin egin zenuten nahasketa eta masterra?

Nahastu aurretik, nahasketa espontaneo samarrak egin genituen, hau da, “nahi dugu hemendik jo, handik”. Material hori, profesionalak ez garenez eta asmorik ere ez dugunez, Xavier Muñozi bidaltzen diogu, Stereolabeko abeslariaren baxu-jotzailea, Alberto Monteroren baxu-jotzailea eta beno, lan egiten duen era asko atsegin duguna. Berak egin zuen nahasketa. Ondoren, Rafa Martínez del Pozok egin zuen masterra, zigiluko aspaldiko ezagunak (Repetidorrek horren berri izan baino lehen ekin genion lan horri berarekin), eta mota honetako ekoizpenetan nahasketaren espazioak eta sakonerak asko errespetatzen dituen pertsona da.

Nolakoa da ‘Carreiro’ren lehen entzuketa?

Ez dakit guk esan behar dugun diskoa entzunerraza den ala ez. Nik beti lan egiten dut abesti entzunerrazak izateko nahiarekin, Peñaren kasuan. Ez dut inolako interesik musika mota bat interesatzen zaion publiko espezializatu bati zuzentzeko. Uste dut proiektu honetan herri musika egitea dagokigula. Herrikoia zentzu guztietan, eskuragarria eta entzuteko erraza izatea eta bere diskurtsoa erraztasun horretatik abiatzea; oso musika sinplea egin nahi dut, haren diskurtsoak -baita politikoak ere- lehen entzuketa horien ondoren ager daitezen. Uste dut forma hau hobea dela, edo, behintzat, horixe nahi dut.

Disko hau gustuko izatea espero dut. Urteetan aritu gara hori egiten, eta azkenean atera ahal izan dugu; beraz, orain dugun testuinguru zital honetan bada ere, guretzat erabateko arrakasta da argia ikustea. Espero dugu disko honetan lantzen ari garen zerbait iritsiko zaizuela eta gozatuko duzuela. Mila esker.