Fluxus kolektiboko kide sortzaile George Maciunasek 60ko hamarkadan proposatu zuen hortzak garbitzeko eguneroko ekintza intimoa artelan bihurtzea. Argi eta garbi, gaur egun proposamen hori ederki gauzatu da sare sozialetan. Baina ba al du zentzurik hortzak borondate artistikoz garbitzen dituzten pertsona guztiek ekintza hori grabatu eta editatzea, ondoren kultura-objektu gisa zabaltzeko?
J.L. Borgesen kontakizun hartako mapa bezala: hain zen zehatza, non irudikatzen zuen lurraren hedadura bera hartzen zuen. Bizitza oso bat behar dugu, etenaldirik eta atsedenik gabe, lan hori ikusteko, baina, nahiz eta besterena eta iragankorraren errepikapena geldiarazleak izan, biek dute lotzen gaituen nostalgia. Hau da, inperfekzioa. Inperfekzioa borondatezko inprobisazio mota zehatz baten bidez (edo esperimentazio kontziente baten bidez) bereganatzen da, eta formak ahoz aho proiektatzen ditu, prestatutakoaren eta ustekabekoaren artean. Gero, altuerako inprobisatzaile ororen betebeharra da, beldurrik gabe soka ahul horretatik ibiltzea, desorekaz gozatzea eta, hala badagokio, hutsean erortzea.
Orain, denboraren taxidermista on gisa, Fernando Ulzionek, Matias Riquelmek eta Mikel Vegak beren saioetako bat botilaratzea eta erorikoa dokumentatzea erabaki dute, ukitu gabe eta ezabaezina. Bertan porrotaren muga desagertzen da. Bertan, errorea ispilu bat bezala islatzen da eta horrela, «Protoctist» izeneko album honetan, Bilboko hirukoteak errepikaezina den ekintza bat harrapatzea lortu du. Denboraren jarioa geldiarazten duen horrek bezala, bere uhinek inguratzen gaituen hautsaren patinak deformatu eta mugi ditzaten, herdoilari eraginez eta oskolak astinduz gu ukitu arte. Gure perfekzio axolagabearen zilbor-hestea usteldu, lizundu eta kirastu arte. Dena, puskatzeko eta gainezka egin dezagun. Izan ere, benetan igaro dena baino denbora gehiago metatzen dugunean, unibertsoa kolapsatu egingo da.
