Konfinamenduaren lehen fasea: Ezra Ortega (Le petit Ramon, Vyvian, etab.) eta Pau Julià (Manos de topo, Tarántula, Hijos del trueno, etab.) Bartzelonan ezagutu dute elkar, Raval auzoan xaboi-ponpa bat konektatu eta putz egitea erabaki dute. Han jarri eta isolatuko dira, hilabete batzuetan zehar, garai hartan zein bide formaletara eramango dituen ez dakiten material bat osatzeko. Hibernazioko lehen hilabeteak igarota, Disco Lehmitz izen bereko album honetan orain argitara ematen den kantu-errepertorioa izateaz gain, kontzertuak eskaintzen hasi ziren, eta jende oro ezustean harrapatu zuten zuzeneko tatxagabe batekin.
Bikoteak berak grabatuta, Guille Caballeroren laguntzarekin teklatuan (Chándal jaka, Surfing Sirles), lehen lan hau dantzarako eta gauza okerragoetarako pentsatuta dago. Esan dezagun, ohiko elektro-pop disko bat izan gabe, Ezraren esplikazio lirikoa eta post-punk kaustikoa, konboak erakusten duena, esku irekiz egindako zaplasteko baten moduan iristen zaigula. Gitarrarik gabe, baina Juliàren baxuen groove-a ardatz hartuta eta elektronika analogikoaren erabilera granular bezain zorrotzarekin, Disco Lehmitz hamar kanturekin egiten du debuta, arrabol bat bezala, desinhibizioa, urgentzia, lotsagabekeria eta, batez ere, ikonoklasia burrunbatzen dutenak.
Generoaren bazterretatik nabarmentzen den eta, entzuketak bata bestearen atzetik egin ahala, nortasuna islatzen duen lan orok bezala, diskoak ere, pixkanaka, benetako argitasun-uneak aurkitzen dizkigu, eta horiei esker, zintzotasun meridiano bat ikus dezakegu, gure hasierako pertzepzioa aldatzea lortuko duena. Izan ere, geldiezina eta esplizitua dena lehen plano batean ikusten da, baina horien atzean sentiberatasun hasiberria ezkutatzen da, gaiak beste leku batzuetatik argitzen dituena eta kantu horien benetako pop dimentsioaz gozatzeko aukera ematen diguna.
