Bere garaian Picoreko Pablo Jimenezen esplorazio proiektu pertsonal bezala hasi zena, erakunde kolektibo bihurtu da, non Jesus Landa, Thomas House (Sweet Williams, Charlottefield) eta Sergio Segurak (azken hau grabazioaren arduradun ere bai, Cristean Barrosekin batera) parte hartzen duten. Era berean, bere lehen diskoan mudejar kutsuko rocketik abiatzen zena, herririk gabeko musika popular, garaikide eta unibertsal moduan kristaltzen da hemen.
Errepikapena metodo eta ospakizuna helburu duen berbenan, kantutegi inklusibo batez gozatzen dugu, Pedro Salinasen esentziarekin eta Miguel Hernandezen poetikarekin, baina hori baino gehiago dago. Aldi berean, Les conches velasques gai dira Nass el Ghiwane, Agapito Marazuela edo Hamid Alemmouren lanak integratzekobere kantutegian, guztiak ere naturaltasun osoz nahasiak bere errepertorio propioan.
Orain, Zaragozako taldeak eskaintzen duen aireak, darabilen bizkortasunak, izpiritu libertino eta kale zapore paregabe batez bustitzen dute erritual hau. Ziur aski, musika hau esentzialismoa eta eklektizismoa baztertzaileak ez direla erakusten duen froga urri horietako bat da. Aitzitik, hemen egiaztatzen da legatu gisa duen osagarritasuna, arbaso elektrifikatu gisa. Les conches velasques-ek gure kontzientzien hormaren kontra gai errepikakor baina estali bat proiektatzen du: gure Iberia maitean nagusi den imajinario kolektiboari aplikatzen diona. Hau da Mendebaldea?
