Hevik (Malandrómeda) eta Javik (Dúo Cobra) haizeari kontra egiten diote beti. Tinbreak, programazioak, egiturak; denak erakusten dubeste zerbait ari direla bilatzen generoaren barruan. Birtuosismoarekin burua hautsi gabe: honek arima du eta esperimentazioa tresna bat besterik ez da. Horren erakusgarri da kantuetan konbinatzen diren tresna ezberdinak. Haien obrak biltzen du 90etako elektronika ez-dantzagarria, cassetteko bideo-jokoen soinu-banden sentikortasuna, mikro bakarraz grabatutako delta bluesaren hesteak edo rap klasikoaren barruko mugarik eza.
Fluzok eramaten gaitu bakardadea, sexu izerditsua, maitasun obsesiboak eta soina astintzeko festak partekatzera; unibertso txiki bat zeharkatzen dute euren lirikek, komik autore baten mundu batean bezala errepikatzen den iruditeria lagun. Lexiko hautatua eta fonetika akrobatikoa Galiza unibertsaltik, mundua kontinentetan banatu aurretik osatzen duen zabagune hura; oraindik sakabanatutako aztarnak aurkitzen dira hemendik eta handik, planetako edozein puntutan herkideren bat topatzeko aukera ematen dutenak.
Izen bereko EP bat eta single bat (Lastre e oleada) baino ez dute argitaratuta, baina horiekin Fluzo gai dira berezko testuingurutik urrun eramateko chiptunesa, circuit-bendingeko sasi-gailuak eta zibilizatu gabeko Europako Casio eraldatuen bildumarin potenteena, erritmo hipnotikoetan eta matematikaren legeak hankaz gora jartzen dituzten programazioetan murgiltzera. Itzela da, zeren eta, azken batean, oso kontu espontaneoa da. Fluzorentzat naturalena dena da gauzak kuestionatzea.
