Harmonia diatonikoak eta egitura monolitiko guztiz bereziak erabiliz, Daniel Ardurak (Ensaña, Alado sincera), Pasto Martik (Cataplàusia) eta Carles Viarnesek aldez aurretik pentsatutako austeritate instrumental bat bultzatzen dute, abestia bera alde batera uztea lortuz, hain zuzen, duen forma eta zentzua nabarmentzeko.
2011n kaleratu zuten ‘De no estar’ disko bakarra, denbora eranzteko ekintza lasaia. Lirika intimistaren oldarraldia. Oroitzapen laburrak, anplifikatzen diren flashak, kantu itxurako bidaia-libretak, bakoitza pieza gisa eta une bakoitza erretal libre gisa, lekuko desenfokatuen lehia.
Joan Caboten hitzetan -zerbait zorrotza da, kantu zeiharrak: beti ematen du bat ez datorren zerbait dagoela, eta argazki lauso batean bezala, begiak behartu behar dituzu piezak ahokatzen hasten diren arte, eta orduan denak hartzen du zentzua (…).
